CULEMBORG - ‘Oudste Statinalid ooit volbrengt halve marathon in Toronto. En loopt een nieuw clubrecord!’ Aldus de kop van een Facebookbericht van Atletiekvereniging Statina. Reden genoeg om de 80-jarige hardloper Bert van Oostrum uit Culemborg eens te bellen. Al gauw blijkt dat het niet makkelijk is om een afspraak te maken. “Ik wil wel meewerken aan een interview maar op maandagochtend ga ik naar krachttraining, maandagmiddag werk ik aan het onderhoud van de atletiekbaan. En dinsdag- en donderdagavond zijn mijn wekelijkse vaste trainingsavonden. Die gaan altijd voor!”.
‘Ik groeide dicht’ Gelukkig weten we snel een datum te prikken en vertelt Bert hoe hij is begonnen met hardlopen. “Vroeger deed ik aan basketbal en volleybal, maar doordat ik veel voor mijn werk moest reizen lukte het vaak niet om te trainen en wedstrijden te spelen. En door de vele diners groeide ik langzaamaan dicht”, lacht hij. Een Amerikaanse collega gaf hem de tip om te gaan rennen voordat hij zou gaan eten. “En zo ben ik begonnen. Met een rondje joggen van zo’n drie kilometer. Ik viel er niet echt door af maar werd ook niet dikker”, vertelt hij. Het was letterlijk en figuurlijk wel een stap voor hem, zo laat hij weten. “Ik had nog nooit hardgelopen en vond het eigenlijk helemaal niks.”
Na verloop van tijd ging het steeds beter en rende Bert regelmatig rondjes van 5, 6 kilometer. Hij herinnert zich nog goed de eerste wedstrijd waar hij zich voor inschreef: de Goilberdingerloop. “Ik liep de afstand van 7,5 kilometer en tot mijn verrassing viel het erg mee”, vertelt hij. Op dat moment kon hij niet weten dat hij jaren later halve en zelfs hele marathons ging lopen. Met nog goeie tijden ook!
Helemaal kapot Toch is pas op zijn 58e is het ‘hardloopvirus’ echt toegeslagen. “Statina organiseerde een hardloopcursus waar ik me voor aanmeldde. Toentertijd had Statina nog geen atletiekbaan en liepen we één keer per week in de wijk Goilberdingen. Mijn doel was 5 of zelfs 10 kilometer te kunnen rennen.” Die eerste wedstrijd van tien kilometer viel behoorlijk tegen. “Maar ik heb ‘m uitgelopen met best een goede tijd.” En Bert kreeg er steeds meer plezier in. Vlak daarna stond in Utrecht de halve marathon op het programma en Bert dacht ‘ach, als ik tien kilometer kan hardlopen lukt een halve marathon me ook wel’. “Nou, die wedstrijd zal ik nooit vergeten! De eerste twaalf kilometer ging prima. Maar uiteindelijk werd het verschrikkelijk. Een ramp!”, laat hij weten. Hij heeft de ruim 21 kilometer uitgelopen, “maar ik heb maanden niet kunnen rennen. Ik was helemaal kapot!”
Toch heeft hij de hardloopschoenen niet aan de wilgen gehangen. Nadat hij hersteld was is hij toch weer gaan hardlopen. En werd hij in 2006 lid van Statina die bezig was met een atletiekbaan aan te leggen. Een jaar later liep hij zijn tweede halve marathon en sindsdien is Bert twee keer per week op de atletiekbaan te vinden. Daarnaast loop hij in het weekend een rondje in de natuur. “Daar geniet ik zo van. Heerlijk om op de dijk langs de Lek te lopen!” Waar hij ook zo van geniet is de sfeer tijdens trainingen en wedstrijden. “Er is geen haat en nijd zoals bij andere sporten. Je loopt tegen jezelf en als dat lekker gaat dan is dat heerlijk.”
Kramp Hij heeft inmiddels al aardig wat halve, en zelfs hele, marathons gelopen. Elke marathon heeft zijn eigen verhaal maar die van Utrecht in 2008 staat nog in zijn geheugen gegrift. “Ik deed mee aan de hele marathon maar het was toen zo koud! Het sneeuwde en deed echt vreselijk pijn aan mijn benen. Ik heb de marathon uitgelopen in een tijd van 4 uur en 13 minuten en na de finish moesten we ons in de Jaarbeurshallen omkleden. Ik kreeg door de kramp mijn schoenen niet meer uit. Andere renners hebben die uit moeten trekken. Het was vreselijk!”.
Toronto Bert heeft drie keer meegedaan aan de halve marathon in Toronto. Reden voor hem om die oversteek te maken is dat zijn zoon Robert en zijn vrouw en kinderen in Canada wonen. En daar vindt in oktober ieder jaar de Toronto Waterfront plaats. Dus wanneer het Bert lukt om in oktober naar Canada af te reizen neemt hij uiteraard de hardloopschoenen mee en loopt hij samen met zijn zoon de halve marathon. “Natuurlijk hebben we dan altijd het Statina-shirt aan! Prachtig om dit samen met mijn zoon te doen terwijl mijn kleinkinderen ons aanmoedigen.” Overigens neemt ook zijn vrouw Joke de hardloopschoenen mee. “Zij doet mee aan de categorie power walk, oftewel tempo wandelen. Zij finishte in 2019 als tweede in haar categorie”, vertelt Bert trots.
Toch is hij niet de enige 80-plusser die marathons trotseert. “In de marathon in Toronto van 2011 liep een 100-jarige de hele marathon. Hij heeft er acht uur over gedaan.” Nou, dat opent weer perspectieven? “Nee hoor”, laat Bert, die ook nog eens penningmeester is van Statina, lachend weten. “Ik stop met het lopen van marathons”. Maar stoppen met hardlopen? “Nee, ik geniet er enorm van.”
