REGIO - Mijn - best bijzondere - achternaam luidt: voor de Poorte. Sinds oktober 2021 schrijf ik ‘verdiepende’ artikelen voor deze website. Mijn bijdragen hebben twee weken op zich laten wachten. Ze hebben me namelijk letterlijk voor de poorten van de hemel weggesleept.
 
Meteen maar de eindconclusie geven? Drie bypasses. Voor de lezers die gek zijn op medische termen: officieel heet deze ingreep Coronary Artery Bypass Grafting (CABG). Een bypass- of omleidingsoperatie is een behandeling bij vernauwingen in de kransslagaders van het hart.
 
Omleidingen
De hartchirurg heeft dus drie omleidingen gemaakt om de vaten die ernstig vernauwd waren. Nu krijgt mijn hart weer meer dan voldoende zuurstof. In mijn geval had ik een vernauwing van 90% aan de kransslagader die links het hart binnenkomt. Twee vertakkingen die daarna komen, zaten voor respectievelijk 60 en 70% dicht. En dat op mijn zesenvijftigste. Na een leven van gezond eten, veel sporten en beweging. En een actueel cholesterolgehalte van een jonge God. Na de ontdekking in Ziekenhuis Rivierenland Tiel heb ik dat tegen de dienstdoende cardioloog aangehouden. Hij onderbrak me na een minuutje: “Mijnheer, ik kan makkelijk nog een half uur naar u luisteren, maar als u niet zo gezond geleefd had, was het tien jaar eerder aan het licht gekomen. Het is erfelijk.”
 
Ontdekking
Oké. Dus. Hoe kom je hier achter? Ik heb mezelf nooit willen toegeven dat mijn klachten iets met mijn hart te maken zouden kunnen hebben. Sinds ‘t begin dit jaar ben ik van sportschool geswitcht. Op de donderdagavond train ik bij Juliën in Lienden. Helft cardio, helft kracht. Aan het begin van de trainingen heeft de professionele begeleiding mijn bloeddruk gemeten. Bovendruk ergens in de 200. Och, ik was gestrest en had vlak voor de training onenigheid gehad met mijn geliefde. Dus? Niks aan de hand volgens mij, maar toch het advies gehad om naar de dokter te gaan. En een – terecht  dringende - aansporing om diezelfde avond de training over te slaan. Nou, een rondje gelopen in mijn woonplaats Maurik en snel door met onbezorgd leven.
 
Pijn negeren
De week daarna gewoon weer op de crosstrainer gestapt en de controle van mijn hartslag wees een mooie, lage score van 113 uit. “Ziet er goed uit,” prees de begeleider. “Zeker,” antwoordde ik. “Niks aan de hand. Zei ik toch?” Tot de periode aanbrak dat de airco’s weer aangingen. Ik kreeg met name tijdens duurinspanning een onbestemde pijn in mijn maagstreek, achter het borstbeen. Ik dacht dat dit met de airco te maken zou kunnen hebben. Negeren is het beste en het zal wel warming up zijn. En inderdaad: op de ‘zittende’ krachttoestellen geen last. Naderhand met het roeien wel, maar dat vond ik te hebben, omdat dit het toetje van mijn training is. In de periode daarna - nu een paar maanden geleden - dat er vervolgens steeds vaker een metalige smaak naar boven kwam en de pijn achter mijn borstbeen steeds groter werd, ben ik toch maar naar de huisarts gegaan.
 
Middenrifbreuk
De vierhonderd meter fietsen die dat vraagt, hield ik borstpijntechnisch maar net vol. De huisarts keek naar me en zei .”Ik denk dat het je maag is, want als je tegen een hartinfarct aanzit, kom je wel heel anders binnen hier.” Ik stuurde daar ook op aan, want met mijn hart is toch niks mis? Hij luisterde er even naar en concludeerde: “Ik hoor niks vreemds.” Blij als een kind naar buiten met een recept voor een doosje maagzuurremmers bij de discountdrogist. Die vervolgens geen enkel effect hadden. Grotere doses van de apotheek evenmin. Dus een endoscopisch onderzoek aangevraagd bij een ziekenhuis. Naar Utrecht. Dat ging daar het snelst. Bij de eerste poging trok ik doodleuk de slang uit mijn keel. Ging me net even te snel allemaal. Poging twee wees een milde middenrifbreuk uit. “Voor de rest is alles schoon en zijn er geen zweren of andere complicaties.” Beetje gerustgesteld naar huis, maar elke wandeling of kleine fietstocht daarna kreeg ik steeds meer pijn en dit steeds eerder en vaker. Fitnessen had ik al opgegeven in dit stadium. Opnieuw naar een MDL-arts. Zij luisterde even naar mijn relaas en hoe de pijn het plezier in bewegen en mijn leven vergalde. ‘Uw klachten zijn atypisch voor maagaandoeningen, zeker omdat ze zo sterk aan beweging gerelateerd zijn. Ik zou het eerder in de cardiohoek zoeken, maar ik ben geen cardioloog.”
 
Hartritmestoornissen
Nadat ik zelf hartritmestoornissen voelde, kwam ik daar terecht. En toen ging het relatief snel. Onderzoeken: bloed. ECG, echo en een fietstest, waar ik weerstand bij voelde, want ik wist dat het zeer ging doen. Ik mocht na een paar minuten al stoppen. Meteen naar de cardioloog. Doorverwijzing voor een katheterisatie binnen twee weken. Ik was op medisch gebied nooit een held. Bij bloedprikken keek ik steevast weg en ja, ik heb een paar poliklinische ingreepjes gehad, zoals: een sterilisatie en een paar behandelingen bij de kaakchirurg. Dit werd dus wel heel spannend. Op maandagochtend 12 september lag ik in de katheterisatiekamer. Lekker vroeg, want daarna had ik nog wat aan mijn dag. Dacht ik. Want ik zou er wel vanaf komen met een dotterbehandeling maakte ik mezelf wijs.
 
Kransslagader als een muizenstaartje
De cardioloog is zich vervolgens ook een ongeluk geschrokken. Hij zei: “Uw hart krijgt nog slechts via een muizenstaartje wat bloed. Tweederde van uw hart is in gevaar. Als dat stukje kransslagader dichtgaat, dan is het einde oefening. U komt op de spoedlijst. Nieuwegein of Nijmegen?” Onder het rillen en shaken heb ik Nieuwegein gezegd, want ik wist dat daar dé specialisten van Nederland zitten. En ik had me nog wel zo goed voorbereid. De zaterdag ervoor had ik aan een dag familieopstellingen meegedaan. En een heel effectieve ademhalingsoefening geleerd. Die ook toegepast bij het katheteriseren. De verpleegkundigen gaven me zelfs complimenten. “We zagen uw hartslag en bloeddruk tijdens de kijkoperatie gewoon dalen.”
 
Volledige overgave
En daarna maakte ik een fundamentele keuze. Voor het leven, mijn vrouw, kinderen, twee katers, familie, alles wat en iedereen die ik liefheb. Degenen die zeggen dat je geen keuze hebt, hebben in mijn beleving ongelijk. Je kiest altijd. Deze keuze was er één van volledige overgave voor mij. Ik heb mijn verstand laten verstommen en ben diep in mijn ziel gekropen. Daar haalde ik universele steun. En dan gaan de dingen op hun plaats vallen. Al gauw bleek dat er de dinsdagochtend daarna iemand ‘toevallig’ van het operatieprogramma in Sint Antonius afviel. Ik ben met de ambulance dezelfde maandagavond meteen bewaakt overgegaan naar Nieuwegein.
 
Rollercoaster
Daar denderde de rollercoaster onverminderd door. Onderzoeken, foto’s maken, bloed afnemen, gesprekken met artsen en verpleegkundigen tot 23.30 uur. Daarna – uiteraard slecht – slapen op een oxazepam en om 06.00 uur op dinsdagochtend klaarmaken voor de ingreep. Beetje wassen en een operatiehemd aan. En vervolgens wachten. Tot de onwerkelijke reis in het ziekenhuisbed door de gangen van het hartcentrum ging. En ik bij het operatieteam arriveerde. Daar koos ik voor bravoure en branie. Ik merkte tegen de chirurg op dat hij eruit zag alsof of hij er zin in had. “Altijd,” antwoordde hij. Vervolgens keek de anesthesist me een seconde of drie aan. Daarna ontwaakte ik na een operatie van vijf uur aan het einde van de middag in een 24-uursintensive care.
 
Geradbraakt
Murw van de morfine en met het gevoel dat er een Leopard over me heen was gereden. Zo trof mijn vrouw me aan op de afdeling die ze Post Anesthesia Care Unit (PACU) noemen. Daar hebben ze me aan ‘t begin van de avond van de beademing afgehaald. Mijn twee dochters zijn daarna even geweest, maar daar weet ik nauwelijks meer iets van. En vervolgens ben ik terechtgekomen in een kakofonie aan geluiden en lawaai van mensen die in- en uitliepen, klapperende vuilnisbakken en dwingende piepjes van allerlei bewakingsapparatuur. Dat duurde tot 02.00 uur ’s nachts. Best waardeloos. Daarna heb ik een uur of drie geslapen. Om vijf uur op woensdagochtend begon het lawaaifeest opnieuw. Vervolgens heeft een aantal verpleegkundigen me verschoond, de drains onder mijn borstwond vandaan gehaald en schone lakens op mijn bed gedan. Die waren inmiddels zeiknat en dat schijnt slecht voor je longen te zijn.
 
Snel herstel
Woensdagochtend op naar mijn nieuwe verpleegafdeling. En daar gaat het onverminderd en in hetzelfde tempo door. Verplegers die hun ronde doen op een zaal van vier personen. En begrijp me goed. Iedereen heeft zijn kundigheden en talenten, maar het gaat steeds maar door. De hele dag. Visites, medicijnen, metingen, apparaten die afgaan, storingen in het energieveld. Ik wist het op een gegeven moment niet meer. De zaalartsen waren echter heel goed te spreken over mijn herstel. Al mijn medische gegevens waren donderdagmiddag al aanleiding om ontslag aan te vragen en naar ZRT terug te gaan. De volgende dag: ja, te weinig tijd gehad om te bellen. Gaan we vandaag doen. Dus stond op zaterdagochtend – veel te vroeg – een ambulance klaar om naar Tiel te gaan. Dat was de ochtend dat ik een beginnetje van de emotionele verwerking voelde.  
 
Spirituele reis
Emoties door een geopend hart. Geopende liefde. Liefde voor iedereen van wie ik gevoeld heb dat ze me gedragen hebben tijdens deze spirituele reis. Ik voelde dat bij deze emoties kunnen en deze door mij heen laten gaan de sleutel vormde tot de verwerking van de gemoedsbewegingen die ik tijdens deze rollercoaster heb doorstaan. In Tiel kreeg ik daar op zaterdag ruim de kans voor. Ik lag alleen in een kamertje en ik kon via YouTube op mijn mobieltje naar hartenlust filmpjes bekijken die me ontroerden. Music was my first love, dus draaide ik bijvoorbeeld Van Dik Hout met Meer dan een ander in een speciale uitvoering. Tranen met tuiten. Stiekem best wel lekker. Wat het extreem goed deed, waren liveversies van In the end van Linking Park. De regels die me daarin heel erg raakten waren: I tried so hard and got so far, But in the end, it doesn't even matter, I had to fall to lose it all, But in the end, it doesn't even matter. Speciale vermelding voor de filmpjes met doelpunten van Dennis Bergkamp. Wat een magiër. Ontroerend mooi.
 
Kinderboerderij
Maar wat een verschil is ZRT met Nieuwegein. Het Sint Antonius is buitengewoon professioneel. Zonder twijfel. Nogmaals: ze hebben me daar voor de poorten van de hemel weggesleept. Mijn dankbaarheid gaat uit naar iedereen in het ziekenhuis. Van laag naar hoog. In mijn beleving is dat toch een slachterij, terwijl daarmee vergeleken het gemoedelijke Ziekenhuis Rivierenland een kinderboerderij is. De vergelijking heeft menig verpleegkundige, assistent en cardioloog doen lachen. Nog een belangrijk punt: het eten. Dat is in ZRT dus dik voor elkaar. Ik at, nee vrat daar als een bootwerker. Echt een 8 voor de keuken. En kom daar maar eens om in een ziekenhuis. Ook dat heeft zeker bijgedragen aan het spoedige herstel. Net als het lopen van stukjes op de gang. Bewegen is leven zeiden ze daar al over in Nieuwegein. In Tiel was het lekker rustig op de gangen om mijn oefeningen te kunnen doen.
 
Weer thuis
Sinds een week ben ik weer thuis. Wat een zegen. Ben ik me ervan bewust dat de breuk in mijn borstkas nog vier weken nodig heeft om te helen. Ja, het borstbeen zit vast met ijzerdraad. Er gebeurt niks mee, al doet kuchen erg zeer. Ik zit nu op ruim 5.500 stappen per dag. Dat wil ik vandaag nog verbeteren, dus stop ik met dit gedeelte van het relaas. Misschien meld ik me met dit onderwerp opnieuw als ik wederwaardigheden heb over de officiële revalidatie in het ziekenhuis. Voor nu overheersen respect, liefde en dankbaarheid.

Deel dit artikel op Facebook: