MAURIK - In deze reeks artikelen delen bestuurders van de gemeenten binnen ons uitzendgebied hun visie op actuele, maatschappelijke en lokale thema’s. In deze zeventiende aflevering deelt wethouder Martine de Bas van de gemeente Buren haar zienswijze op wat er speelt in haar gemeente. “Het is mijn ambitie om ervoor te zorgen dat mensen niet vermalen worden door de bureaucratie.”
Wethouder De Bas heeft een ‘sociale’ portefeuille met daarin Wonen - de beleidsmatige kant daarvan – Duurzaamheid, Sport en Werk & Inkomen. Over de huidige maatschappelijke ontwikkelingen is ze sceptisch: “Ik vind het lastig om te zien dat we naar ‘Ik wil’ gaan in plaats van naar ‘Wij willen’ gaan. Het is pijnlijk om te zien dat Ik meer op de voorgrond staat dan Wij.”
Vrijwilligerswerk Tegelijkertijd ziet De Bas dat er ontzettend veel vrijwilligers zijn die the big picture wel in het oog houden. “Er zijn veel mensen die het breder zien. Zij organiseren van alles in bijvoorbeeld de Oranjeverenigingen, bij de sportclubs en als buurtinitiatief. De waarde van vrijwilligerswerk zit in mijn beleving in de waardering. We zouden meer moeten kijken naar het immateriële aspect.” Ze signaleert dat vrijwilligerswerk ook aan veranderingen onderhevig is. “Er zijn steeds minder mensen die bereid zijn om zich als vrijwilliger vast te leggen voor een langere termijn. Als raad gaan we kijken hoe we kunnen aanmoedigen dat mensen toch een commitment aangaan voor een langere periode.”
De kern is het vrijwillige karakter Bij dat aanmoedigen rijst de vraag hoe de gemeente Buren daar als overheid in gaat optreden. Gaat ze financieel ondersteunen of op het vlak van waardering zitten? “Bij de ‘aanpak’ van sportverenigingen ligt de vraag hoe we dat kunnen doen zonder dat we het vrijwilligerskarakter ondergraven. Dat is de kern. We gaan bijvoorbeeld bij alle corsowagens kijken. Het bouwen van corsowagens is een manier om de saamhorigheid in alle dorpen en het stadje Buren te vergroten. Voor de vrijwilligers is dit een proces met een kop en een staart. Die kunnen ergens naartoe werken.”
Verbondenheid Martine woont in Gorinchem en heeft intussen een stevige band met de gemeente Buren opgebouwd. Ze vertelt dat ze binnenkort gaat trouwen. Haar aanstaande man is in februari jarig en had een Bloesemtocht cadeau gekregen. “Die zijn we in mei gaan doen. Leuk met de kinderen, champagne erbij, in een retro-Volkswagenbusje naar Buren. Ik mocht een mooi plekje uitkiezen in de gemeente en in plaats voor de Oranjestad koos ik voor Kasteel Zoelen. Daar heeft hij mij op zijn knieën het aanzoek gedaan. Daarom heeft onze bruiloft straks een Burens tintje.”
Instituut De wethouder is zich er schep van bewust dat ze een instituut is, zoals ze dat zelf omschrijft. “Ik draag een mantel, die van wethouder. Dat staat los van de persoon Martine de Bas. Ik ben een vertegenwoordiger van de gemeente Buren.” Ze vindt het ‘akelig’ als inwoners onpersoonlijke antwoorden ontvangen op vragen rondom beslissingen die knellen met hun individuele belangen. “Dat uitleggen is een uitdaging voor onze gemeente,” zegt ze daarover. “Horen en op de hoogte zijn van wat er leeft hoort daar ook bij. Op papier kunnen plannen volmaakt lijken. Soms maken we keuzes die individueel pijnlijk zijn, maar wel het grotere belang dienen.”
Kansen bij woningbouw De Bas ziet kansen op het gebied van woningbouw. “Dit jaar houden we een ‘Woondag’. Dan is het de bedoeling dat ontwikkelaars, voordat er één streep op het tekenpapier staat, overleg hebben met nieuwe en bestaande bewoners. En met elkaar in gesprek gaan om van tevoren met elkaar het verhaal te maken. Niemand is tegen woningbouw. De kunst is om juist in een vroeg stadium rekening te houden met alle belanghebbenden en om eventuele pijntjes alvast weg te nemen.” Volgens de wethouder is geen discussie of er huizen komen, maar hoe ze er komen. “En dat op een voor iedereen acceptabele manier, zo veel mogelijk rekening houdend met alle belangen. Als je aan de voorkant erkent waar de knelpunten liggen, dan versoepel je de voortgang van de projecten. Een beetje idealisme hoort daar zeker bij.”
Zorgen over verduurzaming Zorgen zijn er ook bij de wethouder. Helemaal op het gebied van verduurzaming. “We putten de aarde uit en we moeten gaan nadenken over zinnige alternatieven,” stelt ze. “Op dit moment is er veel paniekvoetbal. Daarin orde scheppen is lastig. De happy few is in staat om maatregelen te nemen als zonnepanelen en isolatiemaatregelen toepassen. We zijn via de Voedselbank, het Sociaal Team en de woningcorporaties aan het kijken hoe we meer mensen deze slag kunnen laten maken. We zoeken daarbij de randjes op om middelen ter beschikking te stellen. We hebben helaas niet iedereen in beeld.” Elke woensdag is er energiespreekuur. Daar schuift ook een budgetcoach bij aan. “Dat is een belangrijke combinatie. We willen daarmee voorkomen in plaats van genezen en ervoor waken dat er een tweespalt ontstaat.”
Stip op de horizon De wethouder kijkt ernaar uit dat aan het einde van deze collegeperiode de woningbouwprojecten die nu nog als gedachten in de hoofden zitten concreet gemaakt zijn. “En dat daarmee kinderen uit hun ouderlijk huis kunnen. Dat mensen het gevoel hebben dat er iets gebeurt en dat als ze vragen hebben, dat ze serieus genomen worden. We zouden meer naar de geest dan naar de letter moeten handelen. Ik voel me wat dat betreft dienstbaar aan de samenleving. Het gaat om het algemeen belang.”
Toegenomen respect Martine is trots op het toegenomen respect onder de bestuurders en in de dagelijkse politieke arena van de gemeente Buren. “Die basis bestendigen en alles voor de gemeenschap eruit halen. Dat vraagt erom dat je je ego thuislaat. En dat zie ik steeds meer ontstaan. We doen ons best en dat kan alleen als je weet voor wie je wat doet. Dus wat mij betreft voelen alle inwoners van de gemeente Buren zich hierdoor aangemoedigd om te delen wat hen bezighoudt. Dan kunnen we daar rekening mee houden. Ik ben er voor de inwoners.”
