Ellen werd aangereden tijdens een wandeling: 'Dit is een nachtmerrie'
Zondag 9 mei 2021 | Roos van Bijnen
HEI- EN BOEICOP - Ze ging wandelen met een vriendin. Zoals elke normale woensdagavond. Maar die wandeling afgelopen najaar liep anders dan Ellen de Jong (51) ooit had kunnen bedenken. Een auto reed hen aan. En zij hield er zelf een dwarslaesie aan over. "Van het een op het andere moment staat je leven volledig op zijn kop."
Eigenlijk weet Ellen niets meer van die bewuste avond, zegt ze. "Het is in mijn hoofd één groot, leeg gat. Of in mijn geval: een blauw gat, als je kijkt naar hoe mijn lijf er na dat ongeval uitzag."
Ze staat er ondanks alles positief in. Anders dan dat kan ze niet, geeft ze toe. "Je moet simpelweg door. Al is dat zeker niet gemakkelijk. De enige delen die ik nu nog goed kan bewegen, zijn mijn hoofd en rechterhand. Mijn benen doen het nog wel, maar ik kan ze niet effectief gebruiken. Ik hoef je niet uit te leggen wat voor impact dat op je heeft, denk ik."
Wekenlang op de ic Bij dochters Zoë (23) en Aïsha (20) staat die novemberavond wél in hun geheugen gegrift. Het was rond een uur of 18.00, schat Zoë. "Mam was even gaan wandelen. En omdat het al een beetje schemerde, trokken haar vriendin en zij van die reflecterende hesjes aan. Maar toen belde de politie ons ineens. Dat we nú naar het UMC moesten komen, omdat onze moeder en haar vriendin waren geschept."
De vriendin had een zware hersenschudding, Ellen lag wekenlang op de ic aan de beademing. "We hebben zo vaak naast haar bed gezeten en gesmeekt of ze alsjeblieft bij ons kon blijven. Na drie wekende opende ze haar ogen, maar het duurde langer voordat ze weer bij kennis was. En wij wisten ook: haar leven zou sowieso nooit meer zo worden als daarvoor."
'Geen sorry' Met de automobilist hebben ze sinds het ongeluk geen contact meer gehad. "Maar daar willen we vanwege de rechtszaak nog even niets over kwijt", vertelt Zoë.
Ellen zit sinds begin dit jaar fulltime in de revalidatie, op de Hoogstraat in Utrecht. "Ik maak hele werkdagen, hoor", zegt ze lachend. "Ja, je moet maar proberen weer te lachen. Er het beste van te maken. Want hoewel ik bijna niets meer kan, is er nog zoveel om voor te leven. En de mensen in dit centrum dragen daar aan bij: ze behandelen je met passie en liefde."
Vrijheid is wat ze het meest mist. Ze was altijd een bezige bij. Veel wandelen en fotograferen, bijvoorbeeld. "Of even je auto pakken en ergens naartoe rijden. Zoiets simpels wil ik weer kunnen ervaren."
'Hartverwarmend' Om hun moeder te helpen, zetten Zoë en Aïsha deze week een doneeractie op voor een rolstoelbus. Tot hun verbazing was er binnen een dag al ruim 10.000 euro gedoneerd. "Heel Vijfheerenlanden lijkt hier massaal gehoor aan te geven", aldus Zoë. "Hartverwarmend. We hopen dat we genoeg bij elkaar kunnen sparen om ook een speciale rolstoel te kunnen betalen, waar mijn moeder met ondersteuning in zou kunnen staan. En zodat we ooit een hulphond in huis kunnen halen, bijvoorbeeld."
Ellen gaat 'gewoon' weer fotograferen, daar is ze zeker van. "Die rechterhand doet het niet voor niets nog. Je moet optimistisch blijven. Ieder stapje, hoe minuscuul ook, is er één. Zo was ik, zo ben ik en zo blijf ik."
Geschreven in samenwerking met mediapartner RTV Utrecht I Roos van Bijnen